|
|
|
(dodane 29 grudnia 2003)
Pędzą Biegną Potykają się W garniturach pod krawatem w czerwone kropki śpieszą niewidzialnym tramwajem nr 9 do surrealistycznego celu z nieprzytomną miną i zblazowanymi marzeniami strzepują pyłek którego nie ma z marynarki od Pierre'a Cardina Wieczorem wracają do nagich ścian i mebli z IKEI chowają się w ciemnym kącie zwijają w kokon tworzą osłonę przed okrutnymi sędziami bezlitosnymi katami którzy wysysają z nich całą egzystencję i zostawiają Skorupę. 4 stopy pod ziemią Robale zjadają moje martwe ciało pożarły już wątrobę, lecz ciągle im mało Ciągle chcą mojej sinej skóry molestują ją już rok nie wiadomo który zabrały się do mózgu centrali organizmu gdzie było zarejestrowane że dwa plus dwa się równa cztery i że "żyć" to czasownik ale w bezokoliczniku dobierają się do lewej półkuli gdzie były marzenia i piękne wspomnienia niemożliwych miłości niezałożonych sukni ślubnych ale dusza zostaje nietknięta. Ona włóczy się po cmentarzu gdzieś jest nagrobek jej duszy sprzedała ją diabłu grób zaniedbany zarośnięty żałobą żałuje tego, co uczyniła ale już za późno kropla krwi dotknęła cyrografu W ogrodzie trupów -zwiędniętych kwiatów tańczy obleczona w pył nieistnienia czarna madonna wysuszone strumienie -wody życia zabrakło tańczą wśród traw unicestwienia tańczy obsypana kurzem zapomnienia koścista dama jesteś moim domem oknem na miłość dachem pewności drzwiami zawsze otwartymi jak twoje ramiona schowam się w nich i zamknę na klucz po kamieniach cierpienia idę w sercu żałoba kamienie tyle zostało z domu nadziei legła w gruzach ... są nowe fundamenty jesień czas naszego usychania opadają liście miłości zimą pogrzebana będzie pod świeżym śniegiem wiosną zakwitnie świeżym pąkiem lato- nasza pełnia spójrz znów jesień... Ośmiornica melancholii oplata mnie mackami rozpaczy chcę się wyzwolić ale nie mogę już jestem w jej sidłach wstrzykuje we mnie truciznę smutku który mnie zabija nie potrafię się już cieszyć została ze mnie pustka poprzetykana siatką tęsknoty deszcz łez zmywa moje cierpienia tworzy kałużę smutku topię się w niej nikt nie przybiegnie mi na pomoc ratunku ginę w ogniu samotności Era plastikowych robotów gdzie żyjemy? odpowiedź jest prosta trzeba tylko oczy otworzyć w świecie robotów zdzierają z nas uczucia z serca robią maszynę gdzie żyjemy? w Pędzie biegniemy ku Nowoczesności w Plastiku sztuczny uśmiech rozpycha twarz ... zatrzymaj się nie daj się przerobić na plastikowego robota takich w składzie i tak już nadmiar niewidzialna kroczę oślizgłe spojrzenia zatrzymują się w próżni szpikulec rzeczywistości zaostrza mdłą egzystencję kontury się zarysowują lecz nadal niewidzialna lecz czuję dusza istnieje Julią byłam ukrytą pod obojętności maską Julią jestem ujawnioną miłością przepełniona Julią będę z sercem przebitym samotności sztyletem. Nie twoja Nie moja niczyja bez dokumentów na istnienie chyba mnie nie ma? Ból zaprzecza Jestem Swoja własna Ja Ikar Na skrzydłach złudnych marzeń Ja Ikar Do słońca spełnienia Upadek Bliski Odpadają po kolei Piórka złudzeń Wpadam w otchłań Ocean rzeczywistości nap.1.12... niemym wzrokiem obejmuję tęsknoty przestrzeń za tobą chociaż obok nigdy mój głuchą mową szepczę chociaż nie usłyszysz ręką na oślep dotykam samotności unoszę ciężar mojego uśmiechu sztucznego aż skrzypią zardzewiałe zawiasy ust boli klucz zginął i wiecznie zostanę z tępym szczęściem na twarzy wypisanym |
|