|
|||
[Początek odcinka] [Liz pisze cos w pamiętniku] VOICE OVER: 27 Września. Nazywam się Liz Parker I już nigdy nie będę patrzeć w niebo tak jak kiedyś. Zresztą nic już nie będzie takie samo. Co miał na myśli Max Evans gdy mówił: "do zobaczenia w szkole" Czy miało to być : "tęsknie do chwili, w której cię zobaczę" czy zwykłe "do jutra". O czym on teraz myśli. Czy podobnie jak ja zastanawia się jaka czeka nas przyszłość? Jeśli w ogóle cos nas czeka. [Nagle przejście do sceny gdy Max śpi, aż usłyszał dziwek otwieranego ona. Otwiera oczy, powoli bierze swój kij baseballowy. Już miał się rzucić na intruza a okazuje się, że jest nim Michael] Michael: Przestań, nie bij. Max: Pokłóciłeś się z Hankiem? Michael: Nie mogłem zasnąć. [Max wyjmuje Michaelowi jego śpiwór, lecz ten nie wykazuje chęci do spania] Max: Ja spałem. Michael: Dziwne. Max: Co? Michael: Spisz spokojnie, wiedząc że gdzieś tam jest klucz do naszego istnienia. Zdjęcie, które Valenti pokazał Liz dowodzi, że 59 - 12 lat po katastrofie był tu ktoś podobny do nas. Wie skąd pochodzimy, może tez wie jak możemy tam wrócić. Max: Rozumiem cię i wierz mi ja również chciałbym się dowiedzieć ale to Szeryf ma zdjęcie. Nigdy go nam nie pokaże. [Rozpoczęcie odcinka piosenką Dido "Here With Me".] [Michael patrzy jak najłatwiej dało by się wejść do biura Szeryfa. Jednak nadjeżdża Szeryf i Michaela płoszy.] [Kafejka Crashdown - Liz i Maria przygotowują się do pracy.] Maria: Nic o nich nie wiemy. Może maja metr wzrostu, są śliscy i zieloni. Liz: Może. Maria: A te zdolności? Może jednym zmarszczeniem nosa potrafią nas zamienić w pył? Liz: Może. Maria: Podziwu godna lekkomyślność. Obudź się Liz!!!, To kosmici. [Liz zamyka Marii buzie swoja ręką, gdyż inny pracownik wchodzi] Liz: Możesz nie wypowiadać tego słowa? [Kafejka Crashdown od przodu.] Maria: No wiec nie wiemy nic o tych... "CZECHOSŁOWAKACH" Czy to dobrzi czy źli Czechosłowacy? Wiemy tylko, że nie mają paszportu. [Alex wychyla się.] Alex: Co za "CZECHOSŁOWACY"? [ po chwili] O kim mówicie? [Obie jednocześnie] Maria: O chłopaku ze sklepu żelaznego. Liz: Tym nowym uczniu, który tam pracuje. Alex: I co z nim? Maria: Nic. Alex: Super. [Liz i Maria odchodzą.] Maria: Czechosłowak na 9. [ gdy zobaczyła, że to Michael] Ciarki przechodzą mi po plecach. [W klasie od geometrii, Liz rozmawia z kilkoma dziewczynami a Max siedzi niedaleko niej.] Liz(VOICE OVER jak spojrzała się na Maxa) : O Czechosłowakach można na pewno powiedzieć jedno. Ich oczy są pełne uczucia. Koleżanka Liz: Z całą pewnością to nie jest Pan Singer. [Wchodzi Pani Topolsky, gdy akurat dzwonek zadzwonił.] Topolsky: Nazywam się Kathleen Topolsky i przez kilka dni będę zastępować pana Singera. [po chwili] Sławne Roswell a stanie Nowy Meksyk. Zanim zabierzemy się do pracy zadam wam pytanie. Czy ktoś z was wierzy w kosmitów? [Klasa się śmieje, a Max spogląda się na Liz] Topolsky: No dobrze. Do roboty. Bartley? Bartley: Obecny. Topolsky: Colins? Evans? Guerin? Czy jest z nami Michael Guerin? Ktoś wie co się z nim dzieje? [W tym momencie cala klasa spogląda się na Maxa.] Topolsky: Max Evans? Wiesz co się dzieje z Michaelem? Max: Michael jest "na bakier" z geometrią. [Klasa zaczyna się śmiać.] Topolsky: No cóż... Spróbuje to zrozumieć. Otwórzmy książki na stronie 228. [Po lekcji na korytarzu.] Max [do Liz] : Co słychać? Liz : W porządku. Wszystko jest jak gdyby nigdy nic. [po chwili zastanowienia] Czy to nie było dziwne? Od razu zwróciła się do ciebie. Wiesz dlaczego? Max: Sprawdzała obecność. Liz: Jasne. Max: Nie przejmuj się tak. Nikt nie podejrzewa Michaela. Chodzi o mnie. [Isabel idzie z tyłu nich.] Isabel: Cześć Liz. [do Maxa] Musimy lecieć. [Komisariat Policji. Wchodzi Szeryf Valenti i zauważa cos dziwnego - mężczyzna w garniturku siedzący na holu] Agent Hart: Dzień Dobry. [Valenti podąża do Sierżanta] Valenti: Kto to? Oficer: FBI. Agent... Hart. Valenti: Z kim chce rozmawiać? Oficer: Z tego co wiem z nikim. Valenti: Więc co tu robi? Oficer: Chyba nic. Siedzi tak od 7 rano. Valenti: Hanson spytałeś go o cel wizyty? Oficer: Owszem, powiedział, że dostał taki rozkaz i żebyśmy sobie nie przeszkadzali. Valenti: A ty po prostu... No dobra. [Valenti podchodzi do agenta] Valenti[do agenta]: Szeryf Valenti. Czy mogę zobaczyć legitymacje? Agent Hart: Proszę wybaczyć najście. Dostałem rozkaz. Proszę sobie nie przeszkadzać. Valenti: Widzi pan... kłopot polega na tym, że mając u boku agenta federalnego nie potrafię sobie nie przeszkadzać. Agent Hart: Dostałem rozkaz siedzenia na tym krześle dopóki mnie ktoś nie zwolni. Valenti: Mój posterunek nie podlega jurysdykcji FBI, nie chcąc zmuszać pana do łamania rozkazu proszę o wyniesienie krzesła na zewnątrz budynku. [Na terenie szkoły Liz i Maria jedzą lunch.] Liz: Czyżby tylko podawała się za nauczycielkę? Maria: Nikt nie jest tym za kogo się podaje. Ale co masz na myśli? Liz: Nieważne. Maria: ...że jest szpiegiem? Liz: Przestań. Maria: To się zdarza. Liz: Wariatka. Maria: Pomyśl. Sprawdza obecność. Kto w ogóle sprawdza dziś obecność? To takie "roswelliańskie". Mowie ci przysłali ją tu. Liz: Po co? Maria: Żeby odnalazła CZECHOSŁOWAKÓW. Liz: Powdychaj swój olejek. Maria: Przestaje już cokolwiek rozumieć, co oznacza że chyba nadszedł czas by o tym powiedzieć Alexowi. Liz: To nieuzasadnione. Maria: Nieuzasadnione? Od kiedy używasz takich słów? Potrzebny nam ktoś z otwartym umysłem. Ostatnio Szeryf i te jego pytania, dziś ta Topolsky. Właśnie tak to robią. Wysyłają służby specjalne - "łowców kosmitów". A my stajemy się zabawkami w ich rękach. Alex jest tu niezbędny. [W tym czasie Liz pokazuje na Alexa, który stara się zaimponować kilku dziewczynom poprzez przełożenie rąk przez głowę.] Maria: Jamesem Bondem to on nie jest, ale lepszego nie mamy. Alex[do dziewczyn, które odchodzą] : Więc teraz jestem dziwakiem? [Liz i Maria stoją koło szafki Liz.] Maria: Idzie tu Kyle. Liz: Idzie tu czy do mnie. Maria: To drugie. [po chwili] Co mu powiesz? Liz: A co mam mówić? "Wakacyjna miłość" to jedno szkoła to drugie. Kyle na pewno potrafi to odróżnić. [Nadchodzi Kyle i przytula się do Liz] Kyle: Jak się ma moja ukochana? [Maria się śmieje.] Maria[do Liz] : Na razie. Kyle: Co słychać? Liz: Mam strasznie dużo nauki. Kyle: Podchodzisz do tego bardzo poważnie. No dobra. [Liz chciała już odejść] Kyle: Posłuchaj. Nie powinniśmy się oszukiwać. Tommy Hilligan z mojej drużyny myśli tak samo. Nie składaliśmy sobie żadnych deklaracji, ale przecież wtedy na festynie umówiłaś się ze mną. Gdyby mnie na kimś zależało na pewno bym się nie spóźnił. [Liz zauważa w tym czasie wychodzącą z sekretariatu Topolsky, która niosła dużo akt.] Kyle[dalej nawija]: Gdyby jakaś dziewczyna wyznaczyła mi spotkanie przyszedł bym co do sekundy , a przecież ty... Liz[przerywa mu.] : Posłuchaj, chciałabym z tobą porozmawiać ale nie dziś. Musze lecieć. Wybacz. [Liz idzie bardzo szybko poprzez korytarze, chce za wszelka cenę nadgonić Topolsky, aż w końcu zderzyła się z nią posyłając na ziemie wszystkie akta, które niosła.] Liz: Przepraszam. Topolsky: Liz Parker? [po chwili] Pamięć wzrokowa. Liz: Pierwszy raz widzę osobę z taką pamięcią. Topolsky; To moja praca. Liz: Pomogę pani. [Liz podnosi 1 akte z góry i widzi zdjęcie Michaela przypięte do niej.] [Liz idzie do domu Michaela, żeby o wszystkim mu powiedzieć.] Liz[do Hanka{ojczyma Michaela}] : Szukam Michaela Guerina. Chyba się pomyliłam. Hank: Micky!!! Michael[do Liz] : Wyjdźmy. [na zewnątrz] Jesteś pewna, że to były moje akta? Pytała o mnie? Liz: Sprawdzała obecność, a potem spytała czy ktoś cię zna? Michael: Szuka mnie. Liz: Pomyślałam, że powinieneś o tym wiedzieć. Michael: Dzięki. [po chwili] Czy Hank w jakiś sposób cię obraził/ Liz: Nie. Michael: Nie zwracaj na niego uwagi. Liz: Nie powinnam tu była przychodzić. Michael[westchnął i popatrzył się na przyczepę, w której mieszka.]: To mój dom. [Jest wieczór. Szeryf Valenti rozmawia jeszcze przez telefon w swoim biurze.] Valenti: Wiem, że jest późno ale chyba mam prawo wiedzieć po co przysłał do mnie agenta... Nie, nie zadzwonię jutro... Mnie też jest przykro ale... pani wybaczy ale...[odłożyła słuchawkę] [Valenti odkłada słuchawkę. Otwiera kluczykiem zamkniętą szufladę z aktami. Wyjmuje akta ze zdjęciami z autopsji ciała z srebrnym odciskiem dłoni na szyi . Pod koniec tego akta jest zamknięta mała koperta, która Valenti zrywa i otwiera. Wewnątrz koperty jest kluczyk. Valenti wkłada kluczyk to swojego termosu, termos wkłada w papierowa siatkę i wszystko to wkłada do szuflady a potem natomiast opuszcza komisariat.] [Valenti przejeżdża obok niewielkiego Mini-Marketu, gdy nagle wychodzi z niego Michael. Ma dużą brązową papierową siatkę i idzie w stronę komisariatu. Gdy już był w budynku, patrzy w którą stronę musi iść. Już chciał iść, gdy jeden z oficerów go zatrzymał.] Oficer Hansen : W czym mogę pomoc? Michael: Sprzedaje słodycze. Przychodzę z ramienia komitetu na rzecz ponownego otwarcia sierocińca Westlake. Może pan pomoc dziesiątkom dzieciaków. Jedno pudełko [pokazuje na czekoladki] 6 dolarów i mam jeszcze orzeszki. Oficer Hansen : Staram się właśnie zrzucić parę kilo. Michael: Jasne. Jeśli mogę zaproponować cos innym. Oficer Hansen : O tej porze nikogo tam nie ma. Michael: Może, więc przyjdę jutro wieczorem. Oficer Hansen : Wieczorami jest tu raczej pusto. Michael: Trudno, dzięki za pomoc. [Michael, wychodząc wpada na następnego oficera] Oficer: A ty co tu robisz? Michael: Sprzedaje słodycze. Oficer: Właśnie przestałeś. [U Evansow w pokoju gościnnym.] Isabel[Do Michaela]: Oszalałeś?! Michael: Miałem dla nich cala bajeczkę. Max: Co im wmawiałeś? Michael: Że sprzedaje słodycze na rzecz sierocińca. Max: Kupili to? Michael: Wszyscy są na diecie. Isabel: Nie cukierki, bajeczkę? Michael: Bajeczkę kupili. [spoglądając na Isabel] Czemu się tak ubrałaś? Isabel: Mam randkę. Z facetem. Podoba mi się. Zresztą jak cale moje życie tutaj. W przyszły piątek tez mam randkę i wołała bym na niej być. Michael: Te akta są w biurze Valentiego. Wychodzi o 19.30. Po jego wyjściu cale skrzydło jest puste. Wchodzimy, sprawdzamy co trzeba i po krzyku. Max: Jak tam wejdziemy? Michael: Przez okno. Żaden problem. Max: System alarmowy? [Patrzy się na Isabel, która ma niezadowoloną minę] Michael: Bułka z masłem. Nawet ja go wyłączę. Isabel: Max, nie ustępuj. Max: Chce tylko wiedzieć na ile ten plan jest wykonalny? ... a nie jest. Słyszysz? Michael: Czekaliśmy na to cale życie. Pierwszy raz możemy się dowiedzieć kim jesteśmy. Nie mamy wyboru. [Evansowie wchodzą do domu.] Pani Evans: Jest tam kto? Michael: Jeżeli szukaj nas rządowi musimy się stąd zmywać. Isabel: O czym ty mówisz? Michael: Pogadajcie z Liz. [Evansowie wchodzą do pokoju.] Pani Evans: Przywieźliśmy pizzę. [do Isabel] Ładnie wyglądasz. Michael... witaj. Michael: Właśnie wychodziłem. Pan Evans: Wystarczy dla wszystkich. Michael: Ojciec szykuje kolację. [Michael wyszedł.] Pani Evans: Umieram z głodu, nakrywamy do stołu. [Następnego dnia - w szkole , w klasie od geometrii] Topolsky: Wiemy, że suma kątów trójkąta równa się 360. Liz[do siebie]: O czym ona gada? Topolsky: Panno Parker? Liz: 180. Topolsky: Słucham? Liz: To trójkąt. Suma jego kątów równa się 180 stopni. [Klasa zaczyna się śmiać.] Topolsky: Jasne. [Max i Liz patrzą z niepokojem na siebie.] [Po lekcji na korytarzu.] Max: Miała też teczki innych uczniów. Liz: Ale miała i Michaela. Max: Ile było tych innych? Liz: Nie wiem z 10. Max: To dużo. Liz: No dobrze może 5. Max: Nie możesz go tak denerwować. Nie znasz go. Nie jest zbyt dobry w chłodnej ocenie sytuacji. Lubi działać. Liz: Myślałam, że grozi mu niebezpieczeństwo. Max: Jakie? Liz: Nie wiem, ale jeśli jest tu gdzieś szpieg powinniśmy działać. Max: Szpieg? Liz: Takie rzeczy się zdarzają. Istnieją służby specjalne - "łowcy kosmitów". Max: Wiec twoim zdaniem Topolsky jest łowcą kosmitów? Liz: W twoich ustach brzmi to niedorzecznie. Max: Dziękuje, że się o nas troszczysz ale musimy starać się żyć jak dawniej i musimy być ostrożni. Wszyscy. Ty również. [Max idzie korytarzem szkolnym i patrzy przez okno i widzi, że pani Topolsky rozmawia z Szeryfem i innym mężczyzną. Max zastanawia się czy Liz mogłaby mieć racje?] [Tymczasem w toalecie dziewczęcej - Maria czyta notkę od Maxa "Spotkajmy się w składziku".] Maria: Wiesz co to znaczy? Liz: Oczywiście, że wiem. Co? Maria: Greg Coleman zrobił tam Marlene Garciii prezent, o którym wszyscy wiemy. Richie i Amanda Lourdes... Liz: Chyba za nadto wszystko wyolbrzymiasz. Maria: Nie powinnaś tam iść. Nie wiemy na co go stać? Dotknął cię i zobaczyłaś jego duszę. Co będzie kiedy cię pocałuje? Liz: Nie ma mowy o żadnych pocałunkach. Ja go w ogóle nie interesuje. Powiedział, że wszystko musi zostać jak dawniej. Maria: Mój Boże tu nie chodzi o pocałunki. Koleżanka Liz[ta z klasy geometrii]: Ona ma rację. Maria: Można tam robić dwie rzeczy : dbać o czystość i zabierać czystość. Chyba nie musze ci tłumaczyć o jaka czystość mi chodzi? [Valenti siedzi w swoim biurze, Agent Stevens wchodzi] Agent Stevens: Witam Szeryfie. Valenti: Agent Stevens kopę lat. Proszę się nie gniewać, że wyrzuciłem stąd młodego, nie miał pozwolenia. Bez urazy. Agent Stevens: Drobiazg. Valenti: I co znaleźliście na fartuchu tej dziewczyny? Agent Stevens: Pomidory, Sól, wodę, cukier I ocet - jednym słowem ketchup. Zmarnowaliśmy już dość pieniędzy podatników żeby znaleźć coś czego tu nie ma. Żaden spodek nie wylądował tu w 47 roku i nie ma tu obecnie żadnych kosmitów. Gubernator Stanu upoważnił mnie do zabrania stąd wszelkich informacji na temat rzekomych "bliskich spotkań" z UFO. Sprawa jest zamknięta. [do 2 agentów] Panowie do dzieła. Valenti: Więc jednak krew. Inaczej komu by się chciało zabierać stąd te papiery. Czy nie byłoby wam szkoda pieniędzy podatników? Agent Hart [do Stevensa o szafce z aktami]: Zamknięta. Agent Stevens [wyciąga rękę po klucz od szafki od Valentiego]: To nam zajmie tylko chwile. Valenti[wyjął z szuflady papierowa siatkę z kluczykiem w termosie]: Czujcie się tu jak u siebie. Idę na lunch. [Używając lornetki Michael obserwuje Valentiego wychodzącego z komisariatu niosącego ze sobą papierowa siatkę.] [Tymczasem składzik] Liz: A wiec tak tu wygląda. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Max: Nie chciałem żeby ktoś nam przeszkadzał. [gdy Liz zamknęła na zamek drzwi] Miałaś racje. Topolsky nie jest nauczycielką. Siedziała w tym pokoju [odkrywa zaślepkę od czegoś w rodzaju szybu wentylacyjnego.] Musimy się dowiedzieć co tam robi. [gdy Liz podeszła] Teraz ma wolne wiec mamy trochę czasu. [Na zewnątrz komisariatu Michael obserwuje jak mężczyźni zabierają akta do samochodu.] [Z powrotem składzik] Liz: Wszystko mi się miesza. Skoro wylądowaliście w 47 to macie na prawdę 16 lat czy jesteście 52-latkami w młodych ciałach? A może wasz "kosmiczny rok" jest równy 3 naszym? Max: Sporo o tym myślałaś co? Liz: Trochę. Max: Z naszych kapsuł wyszliśmy w 1989. Nie wiemy jak długo tam tkwiliśmy. Wychodząc wyglądaliśmy jak 6-latki. Liz: Byliście zieloni? Zanim przybraliście ludzką postać. Metr wzrostu, zielona śliska skóra to pytanie Marii wybacz. Max: To nasze ciała. Może z wyjątkiem trzeciego oka. [Max specjalnie się schyla a Liz chciała zobaczyć gdzie oni to maja to "trzecie oko". Max widząc to...] Żartowałem. Liz: Wiedziałam. [śmieje się i uderza go bardzo lekko.] Głupek. Liz: Naprawdę nie wiecie skąd jesteście? Ani jak wyglądają wasi ludzie? Max: Nie. Liz: To może być nawet oczyszczające. Myślę o sobie. Z powodu rodziców wszyscy mnie tu znają. Zetnę włosy i już muszę słuchać co kto o tym sądzi. Aż się duszę. Jak mogę do czegokolwiek dojść skoro ciągle jestem pod ostrzałem spojrzeń? Czasem chciałabym stać się niewidzialna. Max: Ja czasem chciałbym przestać być tak bardzo niewidzialny. [Słyszą jak Topolsky wchodzi do swojego biura i odwracają się do kraty.] Topolsky: Interesuje mnie szczególnie ten. Nieznany Mężczyzna: Michael Guerin. Rozmawiałaś z nim? Topolsky: Nie było go w szkole ale skoro Muhammed nie chce przyjść do góry... Nieznany Mężczyzna: Mam z nim pogadać? Topolsky: Ja to zrobię. Upewnij się tylko czy adres jest poprawny? [Max i Liz podjeżdżają pod Crashdown. Michael dochodzi do Maxa.] Max[do Liz]: 5 minut. [Liz idzie do kafejki.] Max[do Michaela]: Michael cos jest nie tak. Michael: Jacyś faceci opróżniają biuro Szeryfa. Musimy się tam dostać. To ostatnia szansa. [W kafejce] Maria[do klientki]: Proponuje wam raczej tą stronę. [do Liz] Gdzieś ty była Liz: Zastąp mnie: Maria: Kiedy? Liz: Dziś wieczorem. Klient: Od 20 minut czekam na swój wielki lodowy opal. Maria[do Liz]: Przyda ci się spaślaku. Wystarczył jeden wyskok do składziku i już rzucasz prace? Wszyscy czekają na to tłuste żarcie a naszym zadaniem jest im je dostarczyć. Liz: To bardzo ważne. Później wszystko ci opowiem. [Liz już wychodziła jednak zatrzymał ja Alex.] Alex: Wpadłyście. Najpierw jakaś strzelanina w kafeterii. Potem podobno przejechał cię samochód[w tym momencie pokazuje na Marie.] W mojej obecności albo milkniecie albo gadacie o Czechosłowacji, kraju którego nie ma na mapach od dekady. Chce znać prawdę. Liz : Zmieniamy temat bo... Maria: Mamy bolesne miesiączki. Liz: Właśnie. Nie chcieliśmy cię nigdy stawiać w niewygodnej sytuacji. Maria: Ale jeśli chcesz opowiemy ci. Liz: Ze szczegółami. Alex: Nie właśnie jem. [Alex odchodzi] Liz[do Marii]: Dzięki. [Na parkingu przed kafejka.] Max: Mnie tez na tym zależy. Michael: Przede wszystkim nie chcesz stracić tego co tu masz. Max: Oczywiście. Michael: A myślałeś kiedyś jak wygląda moje życie? Max: Tak. [Odwracają się i widzą czekającą przy samochodzie Liz.] Max: Ta kobieta przyjdzie dziś do ciebie. Nie wracaj do domu. Isabel czeka na ciebie u nas. Michael: Mam czekać aż mnie znajdą. Max: Nie rób nic głupiego. [Michael odchodzi.] [Kyle właśnie zaparkował przy Crashdown jak Liz i Max odjeżdżają. Kyle wsiada do samochodu i jedzie za nimi. Max staje przy Trailer Park{dzielnic, w której mieszka Michael} i Kyle parkuje też niedaleko ich] Liz[do Maxa, gdy już stanęli]: Jak to się stało, że wy macie wszystko a Michael mieszka w przyczepie? Max: Długo by mówić. Liz: Czy jego ojczym zawsze jest taki... Max: Szorstki? Tak [Widzimy jak Topolsky podjeżdża pod przyczepę Michaela.] [Liz zbliża się do Maxa żeby zobaczyć czy to ona, Kyle nie może uwierzyć co widzi. Topolsky puka do drzwi, a tymczasem Liz upuściła pierścionek i schyla się żeby go podnieść.] Liz: Mój pierścionek. Kyle: O boże Liz przestań. [Kyle wysiada z samochodu i idzie w stronę Jeepa.] Topolsky [jak Hank otworzył jej drzwi]: Przepraszam szukam Michaela Guerina. Liz: Kyle!!! Kyle: Co tu się dzieje? Liz[szepcze]: Nic. Kyle: Czemu szepczesz? Liz[szepcze]: Czekamy na Michaela. Jedziemy do... Max: Kręgielni. Kyle[do Liz]: Czemu szepczesz? Liz[szepcze]: Do kręgielni. Kyle: Co tam robiłaś? Liz[szepcze]: Upuściłam pierścionek. Kyle: Więc czemu szepczesz? Topolsky [do Hanka]: Zostawię panu swój numer. Kyle: Kręgle? Max: Tak! [Nagle Topolsky kończy rozmawiać z Hankiem. Max daje sygnał Liz żeby się schyliła{ta jednak się nie schyliła, schylił się Kyle i Max}] Kyle: Co? Co wy tu robicie? [Topolsky natomiast odwraca się w stronę ich samochodu gdyż usłyszała to co Kyle powiedział i właśnie w tym momencie zobaczyła Liz, gdyż Kyle i Max byli schyleni.] ] [Tymczasem Michael idzie i patrzy się na okno od biura Szeryfa.] [Max idzie odprowadzić Liz z samochodu.] Max: Kiedy to się skończy może uda nam się wyskoczyć gdzieś na lunch? Jeśli zechcesz? Liz: Do jakiejś knajpki? Świetnie. Randka NIE NIE randka - lunch.[po chwili] Lepiej już pójdę. Max: Ja też [W tym momencie Max zauważa Isabel dającą mu znaki żeby się pośpieszył.] Max: Dobranoc. [Max odchodzi i podchodzi do Isabel, która stała za rogiem.] Isabel: Michael się urwał. [Michael wspina się na okno gdzie znajdowała się stalowa krata.] [Max i Isabel jadą żeby powstrzymać Michaela.] Isabel[do Maxa]: On nawet nie wie jaki ma potencjał. [Michael używa swych zdolności żeby otworzyć kratę i wejść do biura Szeryfa. Jednak krata za szybko się otwiera i Michael nie przygotowany na to prawie spada z okna. Aż w końcu udaje mu się wejść do biura Valentiego.] [Max i Isabel podjeżdżają na parking przy komisariacie i patrzą się, że okno jest otwarte - już wiedzieli że Michael tam jest] [Michael patrzy, zagląda do 1 szafy - pusta , do 2 szafy - pusta, do 3 szafy - pusta. Tymczasem Valenti zbliża się na komisariat.] Isabel[do Maxa, gdy widzi że Valenti wysiada z samochodu.]:Wyciągnij go stamtąd. Ja postaram się zagadać Valentiego. [W budynku] Oficer [do Szeryfa]: Zapomniał pan czegoś? Valenti: Dokumentów. Isabel: Szeryfie. Tak się cieszę, że panowie tu są. Złapałam gumę. [Tymczasem Michael coś znajduje.] Oficer: Pan już po pracy. Ja pomogę tej młodej damie. Valenti: To żaden problem. [W tym czasie Michael otwiera termos i widzi, że jest tam klucz schowany{wchodzi także przez okno Max}.] Max: Michael idziemy. Valenti przyjechał szybciej. [Wtedy Michael chwyta za kluczyk i dostaje wizję na tyle mocną, że powala go na ziemię. Oficer i Szeryf to usłyszeli a także Isabel i wszyscy idą do biura Szeryfa.] Valenti[gdy usłyszał dźwięk, chyba mówił to do Isabel]: Proszę poczekać. Max: Dalej. [Max i Michael wychodzą z biura Szeryfa. Max musi zamknąć otwartą przez Michaela kratę. Obaj skaczą do kosza na śmieci na dole. I Valenti gdy już wszedł, widząc że nikogo nie ma w biurze sprawdził kratę a ona była zamknięta{dał se spokój wtedy}] Michael[kiedy byli jeszcze w koszu na śmieci]: Mówiłem ci, że się uda. [Z przodu komisariatu.] Valenti [gdy już naprawił opnę.]: Gotowe. Isabel: Wielkie dzięki. Valenti: Isabel prawda? Nie pora do domu? Isabel: To przez tę oponę. Valenti: A gdzie Max? Isabel: Nie mam pojęcia. Jestem jego siostrą nie niańką. [W jeepie przy przyczepie Michaela natomiast. Max wyciąga rękę do Michaela ten daje mu kluczyk ale Max nie dostaje wizji] Max: Nic [Isabel bierze kluczyk i udaje, że ma wizję.] Michael: Co widziałaś? Isabel: Ricky Martina pod prysznicem. [Michael bierze kluczyk i idzie do swojej przyczepy, Max za nim.] [Michael się odwraca gdy Max go zawołał.] Max: Przepraszam za tamto. Tak naprawdę nie wiem co czujesz. Michael: Zdałem sobie sprawę, że moje schrzanione życie to nie taka zła rzecz. Jest mi łatwiej. Ciągle musimy być gotowi do wyjazdu. Może za 10 lat, może za tydzień, a może jutro. Radzę ci nie posuwaj się za daleko to nas tylko osłabia. [Następnego dnia w szkole Liz idzie boiskiem a Topolsky za nią.] Topolsky: Liz Parker? Muszę cię zapytać o Michaela Guerina. Michael ma poważne kłopoty. Nie jestem nauczycielką. Widziałam cię wczoraj przed jego domem. Jestem nowym szkolnym pedagogiem. Grozi mu wyrzucenie ze szkoły. Porozmawiaj z nim i powiedz żeby do mnie przyszedł. Słuchasz mnie? Liz: Powiem mu. [Gdy Topolsky odchodzi Liz patrzy się na Kyle, który patrzy się też na nią.] VOICE OVER: Odkąd poznałam Maxa, Michaela i Isabel wiele myślałam o tajemnicach. Jeśli jest ktoś kto ma tajemnice zawsze znajdzie się ktoś kto zechce ją poznać. I tak jak czasem tajemnica sprawia, że czujesz się niezależny tak czasami pozwala poczuć ci się mniej obco. A teraz nawet ja Liz Parker - zwykła dziewczyna ze zwykłej prowincji, teraz nawet ja mam coś do ukrycia. [Liz kończy pisać w swoim pamiętniku] [Koniec odcinka]
|
|||